Όταν το «One Battle After Another» βγήκε στη μεγάλη οθόνη, ανακοινώθηκε ως η πιο τολμηρή, ακριβή και οπτικά εκτεταμένη ταινία της αναγνωρισμένης καριέρας του Paul Thomas Anderson, συγκεντρώνοντας έντονο χειροκρότημα από κριτικούς και θαυμαστές. Η πρώτη ρωγμή του δημιουργού σε μια γεμάτη δράση υπερπαραγωγή, η προσαρμογή του PTA του μυθιστορήματος “Vineland” του Thomas Pynchon του 1990 είναι ένα πολιτικό έπος ποτισμένο από παράνοια που προβάλλει τις κληρονομιές του 20ου-Επαναστατικές ομάδες του αιώνα, όπως οι Weather Underground και Black Panthers σε μια σύγχρονη πολιτική σκηνή, ασκώντας μια έντονη κριτική στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Αμερικής, ντυμένη με ένα θρίλερ συνωμοσίας υψηλών οκτανίων. Η ταινία καταδικάζει την αστυνομική πολιτεία της Αμερικής μαζί με καταδιώξεις αυτοκινήτων, ληστείες τραπεζών, πυροβολισμούς και έναν σοκαριστικά ενθουσιασμένο Σον Πεν. Η επίτευξη αυτής της ισορροπίας μεταξύ κοινωνικού σχολιασμού και οπτικής μεγαλοπρέπειας κάνει το “One Battle After Another” ένα προσιτό νήμα με πνευματικό βάθος, μιλώντας σε έναν κύκλο ειδήσεων γεμάτο με επιδρομές ICE και αναπτύξεις εθνοφρουρών, παρά το γεγονός ότι φέρεται να φτιάχνεται 20 χρόνια.
Αυτό το κράμα πολιτικής επικαιρότητας, οπτικού θεάματος και πανταχού επαίνου έχει την OBAA πρωτοσέλιδο σχεδόν σε κάθε λίστα προβολής Όσκαρ. Προσθέστε πιθανές υποψηφιότητες για το καστ των σούπερ σταρ και τον πρωταγωνιστή Chase Infiniti και είναι προφανές γιατί ορισμένοι πιστεύουν ότι το PTA θα κερδίσει το πρώτο του Όσκαρ τον Μάρτιο του 2026. Αλλά οι μακροχρόνιοι θαυμαστές ξέρουν να δέχονται τέτοιες προβλέψεις με μεγάλη προσοχή. Προτάθηκε έντεκα φορές σε εννέα ταινίες, ο ρόλος του που οδήγησε σε κλασικά έργα όπως “Boogie Nights”, “The Master”, “There Will Be Blood” και “Phantom Thread” δεν ανταμείφθηκε από την Ακαδημία. Όμως, ως η πιο μαζική ταινία του μέχρι σήμερα, το «One Battle After Another» μπορεί να είναι η πιο εύκολα βραβευμένη στη λαμπρή καριέρα του Άντερσον. Πολλοί προβλέπουν ότι το OBAA θα κυριαρχήσει στα φετινά βραβεία, παρόμοια με το “Anora”, το νικητή της Καλύτερης Ταινίας του 2024, ένα κατόρθωμα που θα έβλεπε την καθοριστική κινηματογραφική φωνή της γενιάς του να εγκαταλείπει το Dolby Theatre με ένα μικρό χρυσάφι στο χέρι.
Πώς ένας Αμερικανός γίγαντας πηγαίνει χωρίς νίκη στα Όσκαρ
Η πρόβλεψη των νικητών των Όσκαρ είναι μια μαλακή επιστήμη που είναι πολύ επιρρεπής σε μήνες πολιτικών αναδρομών. Οι πρόσφατες αλλαγές στη δεξαμενή ψηφοφορίας περιπλέκουν περαιτέρω τον λογισμό. Και ενώ η νέα εντολή που οι ψηφοφόροι των Όσκαρ παρακολουθούν τις ταινίες που ψηφίζουν συγκεντρώνει όλα τα πρωτοσέλιδα, η σταθερή αύξηση των μελών της οργάνωσης, αυξανόμενη κατά 40% την τελευταία δεκαετία για να γίνει πιο διαφοροποιημένη γεωγραφικά, φυλετικά και φύλο, καθιστά πιο δύσκολο τον εντοπισμό ιστορικών παραλληλισμών μεταξύ φυλών.
Ένα σημαντικό κομμάτι του ρεκόρ 0-11 του PTA είναι ο κακός συγχρονισμός, στον οποίο οι πιθανότεροι νικητές του αντιμετώπισαν τη σειρά των δολοφόνων της βιομηχανίας. Το “Boogie Nights”, για παράδειγμα, έχασε το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο από τον Ben Affleck και τον Matt Damon, “Good Will Hunting”. Το «There Will Be Blood», ίσως το πιο άξιο κομμάτι του, έχασε από ένα άλλο φαινόμενο, το «No Country For Old Men». Το “Phantom Thread”, μέρος της κοόρτης Καλύτερης Ταινίας του 2017, έχασε αυτό που πολλοί θεωρούσαν ως “It’s his time” από το “The Shape of Water” του αγαπητού της βιομηχανίας Guillermo del Toro. Οι άλλες υποψήφιες ταινίες του, «Licorice Pizza» και «Inherent Vice», είχαν παρόμοια μοίρα. Κατά τον τυπικό τρόπο PTA, ο συγγραφέας δεν έλαβε υποψηφιότητες για μια ταινία που πολλοί θεωρούν αριστούργημα, το “The Master”.
Παρά τα καλλιτεχνικά τους πλεονεκτήματα, οι ταινίες του Άντερσον δεν μοιάζουν με εκείνες που συνήθως βραβεύονται από την Ακαδημία, χωρίς τον συναισθηματισμό, το υπερπαραγωγικό θέαμα και την καλή πολιτική που χαρακτηρίζει τους νικητές της Καλύτερης Ταινίας. Αντίθετα, οι ταινίες του Άντερσον, που δημιουργήθηκαν από ένα κράμα βαθιάς ενδοσκόπησης, απαισιοδοξίας, επιθετικής σάτιρας και ψυχοσυναισθηματικού χάους, έχουν κερδίσει μόνο τρία Όσκαρ από τις 28 συνολικά υποψηφιότητες: Robert Elswit Καλύτερης Φωτογραφίας και Daniel Day-Lewis Α’ Ανδρικού Ρόλου στο “There Will Bedge” Νήμα.”
Μήπως ήρθε η ώρα;
Ο Άντερσον θα διαγωνιστεί με μερικούς από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του κλάδου για το κορυφαίο βραβείο της επόμενης χρονιάς, με στοιχεία που θα προέρχονται από τις αγαπημένες του Όσκαρ Chloe Zhao, Guillermo del Toro και Kathryn Bigelow. Οι συνάδελφοι σούπερ σταρ, Γιώργος Λάνθιμος, Μπράντλεϊ Κούπερ, Νόα Μπάουμπαχ, Τζος και Μπένι Σάφντι, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Ράιαν Κούγκλερ. και ξένοι δημιουργοί όπως οι Park Chan-wook, Joachim Trier και Jafar Panahi. Ποιο από αυτά τα μεγάλα ονόματα θα βγει στην κορυφή είναι δύσκολο να προβλεφθεί, καθώς πολλοί μεγάλοι διεκδικητές, όπως το “Hamnet” του Zhao, το “Sentimental Value” του Trier και το “Marty Supreme” του Josh Safdie, δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει ευρέως. Η επόμενη δόση των ταινιών franchise μεγάλου προϋπολογισμού στις σειρές “Wicked” και “Avatar” θα μπορούσε επίσης να μπερδέψει το πεδίο, ενώ το φετινό box office αγαπημένο “Sinners” παρήχθη από το ίδιο στούντιο με τη νέα ταινία του Άντερσον.
Ως ταινία του με τη μεγαλύτερη απήχηση, το «One Battle After Another» μπορεί να είναι ο πιο πιθανός νικητής της καριέρας του Άντερσον. Με προϋπολογισμό 130 εκατομμυρίων δολαρίων, 10 λεπτά κυνηγητό με το αυτοκίνητο και πληθώρα πλευρικών γραμμών διάτρησης, η ταινία είναι το πιο συμβατικό έργο του Άντερσον μέχρι σήμερα, παρά το βάρος και την πολυπλοκότητα των θεμάτων της. Από πολλές απόψεις, αποτελεί απόδειξη των σκηνοθετικών δυνάμεων του Άντερσον, λειτουργώντας ως στιλιστικό και θεματικό επιστέγασμα των προηγούμενων χαρακτηριστικών του. Οι ταινίες του Άντερσον είναι περίφημα εκλεκτικές, με το θέμα, τη δομή και τον τόνο να ποικίλλουν πολύ, ενώ διατηρούν την υπογραφή της αισθητικής του φλέβας. Το OBAA, ωστόσο, ενώνει τα αγαπημένα στοιχεία των θαυμαστών των προηγούμενων χαρακτηριστικών του. Συνδυάζει τη σεξουαλική απήχηση, το χιούμορ, τον φρενίτιδα, τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες και το αποκαλυπτικό θέαμα που παρατηρούνται ξεχωριστά σε όλο το έργο του σε μια υψηλού επιπέδου, συμβατικά δομημένη, ρητά πολιτική ιστορία. Συνολικά, το OBAA μιλάει τόσο για την τρέχουσα στιγμή όσο και για την καριέρα του Άντερσον συνολικά, καθιστώντας τον ίσως τον πιο κατάλληλο νικητή Καλύτερης Ταινίας της λαμπρής καριέρας του.
Via: bgr.com
