Το franchise έχει τις ρίζες του σε ρεαλιστικά παιχνίδια πρώτου προσώπου, με κάθε τίτλο να τοποθετείται σε διαφορετικές εποχές. Συγκεκριμένα, το Black Ops 7 εκτυλίσσεται σε ένα ελαφρώς φουτουριστικό, αλλά και δυστοπικό 2035, ακολουθώντας τα γεγονότα του Black Ops 2, με ένα κενό δέκα ετών.
Η παρούσα κριτική εστιάζει στην εμπειρία που προσφέρει η single player campaign του παιχνιδιού, αν και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα. Το Black Ops 7 αναπτύχθηκε από τις Treyarch και Raven Software, και κυκλοφορεί από την Activision, η οποία μας παρείχε το κλειδί για τη δοκιμή του τίτλου.
Η ιστορία ξεκινά με την ανακοίνωση του Raul Menendez ότι είναι ακόμη ζωντανός, κάτι που φαίνεται αδύνατο με βάση τα γεγονότα του Black Ops 2, καθώς εκείνος εκτελείται από τον συμπρωταγωνιστή David Mason. Ακολουθεί μια σειρά από αποστολές που στοχεύουν στη διαλεύκανση αυτού του μυστηρίου, ωστόσο η εξέλιξη μεταβάλλει τόσο τον αρχικό στόχο όσο και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Ένα σημαντικό κομμάτι της πλοκής διαδραματίζεται σε μια πνευματική διάσταση, όπου οι τραυματισμοί των μελών της ομάδας αποκτούν “υλική” υπόσταση. Παρά τις προσπάθειες για εμβάθυνση της ιστορίας, η αφήγηση παραμένει στερεότυπη και οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι.
Όπως είναι αναμενόμενο από την φουτουριστική ατμόσφαιρα του τίτλου, τα μέλη της ομάδας έχουν πρόσβαση σε όπλα και εργαλεία που υπερβαίνουν τις δυνατότητες της γνωστής τεχνολογίας. Κάθε κατηγορία όπλων έχει συγκεκριμένο ρόλο και προσφέρει εξαιρετική αίσθηση στη χρήση της. Οι ειδικές δυνάμεις προσφέρουν ποικιλία όχι μόνο στην επιθετική στρατηγική αλλά και στους τρόπους κίνησης μέσα στο παιχνίδι.
Διαβάστε ολόκληρο το review εδώ.










