Οι μέλισσες συνδέονται συχνά με μεγάλες αποικίες που σερβίρουν βασίλισσες με εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες έντομα. Στην πραγματικότητα, αυτό συνήθως δεν συμβαίνει.
“Οι περισσότερες μέλισσες είναι μοναχικές. Γεννούν τα αυγά τους σε μικρές κοιλότητες και αφήνουν γύρη για να φάνε οι προνύμφες.” εξήγησε ο παλαιοντολόγος Lazasro Viñola López. «Μερικά είδη μελισσών ανοίγουν τρύπες στο ξύλο ή στο έδαφος ή χρησιμοποιούν κενές κατασκευές για φωλιές».
Η Viñola López, ερευνήτρια στο Field Museum του Σικάγο, πρόσθεσε ότι ορισμένα ευρωπαϊκά και αφρικανικά είδη κατασκευάζουν φωλιές μέσα σε κενά κοχύλια σαλιγκαριών. Τούτου λεχθέντος, μια κυψέλη μέσα σε ένα κόκαλο είναι καινούργια ακόμη και για έμπειρους ερευνητές. Εκτιμάται ότι είναι περίπου 20.000 ετών, αυτό το δείγμα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα είναι επίσης το πρώτο γνωστό παράδειγμα τέτοιου σπιτιού, παρελθόντος ή παρόντος. Τα ευρήματα αναφέρονται αναλυτικά σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 16 Δεκεμβρίου στο περιοδικό Royal Society Open Science.
Οι ερευνητές εντόπισαν το μοναδικό εύρημα ενώ εξερευνούσαν τις πολλές ασβεστολιθικές σπηλιές που είναι διάσπαρτες στη νότια Δομινικανή Δημοκρατία. Οι καταβόθρες είναι κοινές στο νησί Hispaniola της Καραϊβικής και συχνά είναι τόσο καλά προστατευμένες από τα στοιχεία που λειτουργούν σαν υπόγειες χρονοκάψουλες.
Αυτά τα παράθυρα στο παρελθόν είναι σε μεγάλο βαθμό χάρη στη δουλειά των κουκουβάγιων του νησιού. Τα αρπακτικά πουλιά κάνουν συχνά τις φωλιές τους μέσα σε αυτές τις σπηλιές, όπου βήχουν τακτικά σφαιρίδια κουκουβάγιας γεμάτα με τα άπεπτα οστά του θηράματός τους. Κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, αυτά τα στρώματα οστών απολιθώνονται το ένα πάνω στο άλλο σε ανθρακικά στρώματα που δημιουργούνται από περιόδους βροχών. Ωστόσο, το να ρίξετε μια ματιά σε αυτά τα απομεινάρια δεν είναι για τους αδύναμους.
«Η αρχική κάθοδος στη σπηλιά δεν είναι πολύ βαθιά – δέναμε ένα σχοινί στο πλάι και στη συνέχεια έπεφταν κάτω», είπε η Viñola López. «Αν μπεις μέσα τη νύχτα, βλέπεις τα μάτια των ταραντούλων που ζουν μέσα».
Αφού πέρασαν τις μεγάλες αράχνες μέσα από περίπου 33 πόδια υπόγειας σήραγγας, οι παλαιοντολόγοι άρχισαν να βρίσκουν διάφορα απολιθώματα. Πολλά ανήκαν σε τρωκτικά, αλλά υπήρχαν επίσης οστά από πουλιά, ερπετά, ακόμη και βραδινοί για συνολικά πάνω από 50 διαφορετικά είδη ζώων.
«Πιστεύουμε ότι αυτό ήταν ένα σπήλαιο όπου ζούσαν κουκουβάγιες για πολλές γενιές, ίσως για εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια», είπε ο Viñola López. «Οι κουκουβάγιες έβγαιναν έξω και κυνηγούσαν και μετά επέστρεφαν στη σπηλιά και πετούσαν σφαιρίδια. [found] απολιθώματα των ζώων που έφαγαν, απολιθώματα από τις ίδιες τις κουκουβάγιες, ακόμη και μερικές χελώνες και κροκόδειλους που μπορεί να έπεσαν στη σπηλιά».
Καθώς καθάριζε τα ευρήματά του, ο Viñola López παρατήρησε ομαλό, σχεδόν κοίλο ίζημα μέσα σε μία από τις υποδοχές των δοντιών ενός απολιθώματος γνάθου θηλαστικού. Η βρωμιά συνήθως δεν συσσωρεύεται με αυτόν τον τρόπο στα απολιθώματα, αλλά στη συνέχεια η Viñola López άρχισε να βρίσκει επιπλέον παραδείγματα.
«Είπα: «Εντάξει, υπάρχει κάτι περίεργο εδώ», θυμήθηκε.
Τα μυστήρια γεμίσματα θύμισαν στον Viñola López ορισμένα απολιθωμένα κουκούλια σφήκας που εξέτασε ενώ βρισκόταν σε προπτυχιακή ανασκαφή στη Μοντάνα. Μετά από αξονική σάρωση των δειγμάτων, η ομάδα του παρατήρησε ότι οι δομές των ιζημάτων έμοιαζαν σχεδόν πανομοιότυπες με τα απολιθώματα από τις μέρες του κολεγίου του. Μερικοί μάλιστα εξακολουθούσαν να παρουσιάζουν γυρεόκοκκους μητέρες μέλισσες πιθανόν εγκλωβισμένες στις μεμονωμένες φωλιές ως τροφή για τις προνύμφες τους.
Αν και οι φωλιές δεν περιείχαν απολιθωμένα έντομα, αυτό ήταν αναμενόμενο. Οι σπηλιές, ενώ προστατεύονται από τον έξω κόσμο, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά υγρές και ζεστές – συνθήκες ακατάλληλες για τη διατήρηση ευαίσθητων εξωσκελετών.
«Δεδομένου ότι δεν βρήκαμε κανένα από τα σώματα των μελισσών, είναι πιθανό να ανήκαν σε ένα είδος που είναι ακόμα ζωντανό σήμερα – υπάρχουν πολύ λίγα γνωστά για την οικολογία πολλών από τις μέλισσες σε αυτά τα νησιά», είπε ο Viñola López.
Οι απολιθωμένες φωλιές οστών είναι οι πρώτες του είδους τους που ανακαλύφθηκαν ποτέ, ακόμη και στα σημερινά οικοσυστήματα. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερα παραδείγματα, αλλά είναι επίσης πιθανό οι σπηλιές να προσέφεραν ένα μοναδικό περιβάλλον για τις μέλισσες. Χωρίς πολύ χώμα πάνω από τον ασβεστόλιθο της περιοχής, τα έντομα μπορεί να έχουν καταφύγει σε σπηλιές για να φωλιάσουν. Εκεί, τα πεταμένα οστά των κουκουβαγιών παρείχαν ένα βολικό εναλλακτικό σπίτι για τις προνύμφες των μελισσών.
“Αυτή η ανακάλυψη δείχνει πόσο περίεργες μπορεί να είναι οι μέλισσες – μπορούν να σας εκπλήξουν”, είπε η Viñola López. “Αλλά δείχνει επίσης ότι όταν εξετάζετε απολιθώματα, πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί.”
2025 PopSci Outdoor Gift Guide
VIA: popsci.com
