Οι γιατροί, που ειδικεύονται στην παρηγορητική φροντίδα, έχουν διαπιστώσει ότι τα τελευταία λόγια των ανθρώπων χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες: τα συγκινητικά και τα σπαρακτικά.
Πολλοί ασθενείς πεθαίνουν ειρηνικά, δηλώνοντας ότι δεν έχουν κανένα παράπονο, ενώ άλλοι εκφράζουν τη λύπη τους για την απώλεια της καθημερινότητας που θεωρούσαν δεδομένη.
Η νοσηλεύτρια Τζούλι ΜακΦάντεν από οίκο ευγηρίας στο Λος Άντζελες τόνισε ότι πολλοί άνθρωποι, στις τελευταίες τους στιγμές, καλούν τους γονείς τους ή έναν πρώην έρωτα. Πολλοί προτιμούν να πουν «Σ’ αγαπώ» ή «Είναι εντάξει» στους γύρω τους, δείχνοντας έτσι την αγάπη και την αποδοχή.
«Συνήθως δεν συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή του θανάτου. Όπως πολλές φορές τα βλέπουμε στις ταινίες, η πραγματικότητα είναι διαφορετική» δήλωσε η ΜακΦάντεν. Ανάμεσα στις τελευταίες φράσεις, οι ασθενείς συχνά λένε «Σ’ ευχαριστώ», «Σε συγχωρώ» και «Αντίο».
Η ΜακΦάντεν, με περισσότερα από επτά χρόνια εμπειρίας στην παρηγορητική φροντίδα και 15 χρόνια ως νοσηλεύτρια, έχει καταφέρει να μοιραστεί τη γνώση της μέσω του TikTok, όπου έχει κερδίσει πάνω από 1,2 εκατομμύρια ακόλουθους.
Η παρηγορητική φροντίδα εστιάζει στη μείωση πόνου και ταλαιπωρίας, καλύπτοντας τις ανάγκες των ασθενών στο τέλος της ζωής τους, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
«Η μεγαλύτερη παρατήρηση από τους ανθρώπους που πεθαίνουν είναι ότι δεν εκτιμούν την υγεία τους» είπε η ΜακΦάντεν. «Πολλά πράγματα θεωρούνται δεδομένα: η ικανότητα να βλέπεις, να τρως, να περπατάς χωρίς πόνο. Πολλοί εύχονται να τα είχαν εκτιμήσει περισσότερο».
Μάλιστα, πολλοί εκφράζουν τη λύπη τους ότι πέρασαν τη ζωή τους εργαζόμενοι, ενώ οι γυναίκες συχνά θρηνούν για την εμμονή τους με τις δίαιτες και την εμφάνιση.
Αντίθετα, η Μίνα Τσανγκ, γιατρός παρηγορητικής φροντίδας στο Σαν Φρανσίσκο, παρατηρεί ότι οι ασθενείς της λένε: «Δεν έχω καμία λύπη».
Ένα εκτενές θέμα για τους ασθενείς είναι η έκφραση των συναισθημάτων τους προς αγαπημένα πρόσωπα. «Αν κάποιος έχει συγκρουστεί, λένε “Γιατί δεν ζήτησα συγγνώμη νωρίτερα;”», σημείωσε η ΜακΦάντεν.
«Αναλογίζονται τις σχέσεις τους και αναρωτιούνται για τα ανοιχτά ζητήματα, θεωρώντας πώς ήθελαν να τα έχουν λύσει», πρόσθεσε.
Δυστυχώς, δεν είναι όλοι ικανοί να βρουν τις σωστές λέξεις. «Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν το αναφέρουν καν, καθώς είναι σε άρνηση» είπε η ΜακΦάντεν. «Η πραγματικότητα είναι ότι, αν κι επιλέγουν οι άνθρωποι να μιλήσουν, συνήθως εκφράζουν αγάπη και αποδοχή».
Αξιοσημείωτες είναι οι ιστορίες που μοιράζεται η ΜακΦάντεν για patients που αποδέχονται τον θάνατο με χιούμορ ή ειλικρίνεια. «Ακούγοντας έναν ασθενή να λέει ‘Πεθαίνω, μωρό μου!’ ήταν μια ένδειξη αποδοχής».
Όπως τόνισε η Simran Malhotra, ειδικός στην παρηγορητική φροντίδα, το περιεχόμενο των τελευταίων λέξεων ποικίλει με την ηλικία. «Οι ηλικιωμένοι συχνά αποδέχονται τη ζωή τους, ενώ οι νεότεροι ανησυχούν για το ποιες ευκαιρίες χάνουν».
Πηγή: Dailymail
