Η σχέση μεταξύ της φυσικής και της ενέργειας αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά και πολύπλοκα ζητήματα στην επιστήμη. Από τις ατμομηχανές της Βιομηχανικής Επανάστασης μέχρι τους σύγχρονους υπερυπολογιστές, οι νόμοι της θερμοδυναμικής διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην κατανόηση του Σύμπαντος μας. Ωστόσο, όταν εξερευνούμε τον κόσμο της κβαντικής μηχανικής, τα παραδοσιακά μας εργαλεία αρχίζουν να θολώνουν. Μια νέα έρευνα από το [Πανεπιστήμιο της Βασιλείας](https://www.unibas.ch) ρίχνει φως σε αυτόν τον σκοτεινό τομέα, προτείνοντας καινοτόμες μεθόδους για την αναθεώρηση των εννοιών του «έργου» και της «θερμότητας» σε κβαντικές συνθήκες.
Από τα κανόνια του Μονάχου στα Κβαντικά Εργαστήρια
Για να εκτιμήσουμε την πρωτοποριακή αυτή ανακάλυψη, αξίζει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 1798. Ο Μπέντζαμιν Τόμσον, γνωστός και ως Κόμης Ράμφορντ, παρατήρησε ότι η θερμότητα που προκύπτει κατά την διάτρηση καννών στο Μόναχο δεν είναι κάποια μυστηριώδης ουσία, όπως πίστευαν τότε, αλλά το αποτέλεσμα μηχανικών διαδικασιών, όπως η τριβή. Αυτή η παρατήρηση αποτέλεσε την αφετηρία για τη θερμοδυναμική, μια επιστήμη που περιγράφει την αλληλεπίδραση της ενέργειας και την αύξηση της εντροπίας στα κλειστά συστήματα.
Πάνω από δύο αιώνες, οι αρχές της θερμοδυναμικής υπηρέτησαν την επιστημονική κοινότητα, ωστόσο, ανακύπτει το ερώτημα: πώς ισχύουν αυτοί οι κανόνες σε συστήματα που αποτελούνται από μεμονωμένα άτομα ή φωτόνια;
Το πρόβλημα του Κβαντικού Ορίου
Στην κβαντική φυσική, οι γραμμές που διαχωρίζουν τις έννοιες δεν είναι πάντα σαφείς. Ενώ στην καθημερινή πραγματικότητα μπορούμε να διαφοροποιήσουμε την «ωφέλιμη ενέργεια» από την «άχρηστη εντροπία», σε μικροσκοπικά περιβάλλοντα αυτή η διάκριση γίνεται θολή. Όπως υπογραμμίζει ο Aaron Daniel, υποψήφιος διδάκτορας στην ερευνητική ομάδα του καθηγητή Patrick Potts, το ζήτημα προκύπτει από το στενό των κβαντικών διαστάσεων, όπου οι διαφορές μεταξύ της μακροσκοπικής ενέργειας και της μικροσκοπικής κίνησης γίνονται αδιόρατες.
Η ερευνητική ομάδα της Βασιλείας δημοσίευσε πρόσφατα τα ευρήματα τους στο περίβλεπτο περιοδικό Physical Review Letters, αποκαλύπτοντας ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο που επιτρέπει τον ακρίβεια στον ορισμό θερμοδυναμικών ποσοτήτων σε κβαντικά συστήματα.
Το πείραμα με το φως και τα κάτοπτρα
Με την εστίαση σε «οπτικές κοιλότητες», οι ερευνητές μελέτησαν την αλληλεπίδραση του φωτός laser που αναπηδά μεταξύ δύο αντικριστών κατόπτρων. Ο συγχρονισμός του φωτός laser σε σύγκριση με τη φυσική λάμπα είναι ουσιώδης: εδώ οι ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις παίζουν καίριο ρόλο.
Καθώς το έγκλειστο φως αλληλεπιδρά με τα άτομα, η τάξη διαταράσσεται, με αποτέλεσμα κάποιο μέρος του φωτός να χάνει τον συγχρονισμό του, μετατρεπόμενο σε «ασύγχρονο», που είναι ισοδύναμο με άτακτη κίνηση σωματιδίων.
Η ομάδα της Βασιλείας προσδιόρισε το «έργο» ως τη μερίδα της ενέργειας που διατηρεί τον συγχρονισμό της, ενώ η «θερμότητα» είναι η ενέργεια που χάνει αυτή την ιδιότητα, μετατρεπόμενη σε θόρυβο. Μέσω αυτού του διαχωρισμού, αποδείχθηκε η ισχύς των θερμοδυναμικών νόμων σε ακραίες κβαντικές συνθήκες.
Γιατί αυτό έχει σημασία: Από τις Κβαντικές Μπαταρίες στο μέλλον
Η σημασία αυτής της έρευνας εκτείνεται πέρα από τη θεωρία. Έχει άμεσες εφαρμογές σε τεχνολογίες αιχμής, όπως οι «κβαντικές μπαταρίες». Αυτές οι συσκευές απαιτούν ένα φως που να έχει υψηλή συνοχή για να εγείρει άτομα σε ανώτερες ενεργειακές καταστάσεις.
Μέχρι πρόσφατα, μια απλοποιημένη θεώρηση υποδείκνυε ότι μόνο το εισερχόμενο φως παράγει έργο, όμως η νέα μελέτη αποδεικνύει ότι και το φως που έχει χάσει μέρος της συνοχής μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγή έργου, αν και λιγότερο αποδοτικά.
Ο Max Schrauwen, συμμετέχων στην μελέτη, ανέφερε ότι η συνοχή του φωτός αποτέλεσε αφετηρία για τους υπολογισμούς τους, προσφέροντας προοπτικές για τη μελλοντική κατανόηση των κβαντικών δικτύων και υπολογιστών.
Ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση της πραγματικότητας
Πέρα από τις τεχνολογικές εφαρμογές, η έρευνα αγγίζει και πιο βαθιά ερωτήματα σχετικά με την προέλευση του κλασικού μας κόσμου από το χάος της κβαντικής φυσικής. Η προσέγγιση της ομάδας της Βασιλείας προσφέρει ένα νέο εργαλείο να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα. Όπως αναφέρει ο Aaron Daniel, το νέο πλαίσιο θα επιτρέψει τη μεταγενέστερη μελέτη πιο σύνθετων θεμάτων στο πεδίο.










