Για δεκαετίες, επιστήμονες από διάφορους τομείς της γεωλογίας και της πλανητικής επιστήμης έχουν αφοσιωθεί στην αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα: πώς κατάφερε η Γη να διατηρήσει το νερό της κατά τα πρώτα της, εξαιρετικά βίαια χρόνια; Όταν ο πλανήτης μόλις σχηματιζόταν, ήταν ουσιαστικά μια ατέλειωτη μάζα λιωμένου βράχου, με θερμοκρασίες τόσο υψηλές ώστε το νερό δεν μπορούσε ακόμα και να ακουμπήσει την επιφάνειά του.
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Science ρίχνει φως σε αυτό το φαινόμενο, αποκαλύπτοντας ότι το νερό της Γης κατάφερε να «κρυφτεί» σε μεγάλα βάθη του πλανήτη. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, καθώς η Γη άρχισε να ψύχεται, σημαντικές ποσότητες νερού παγιδεύτηκαν στον μανδύα της, αντί να διαφεύγουν στο διάστημα.
Ένα από τα κυριότερα ευρήματα της μελέτης είναι ο καθοριστικός ρόλος του πιο άφθονου ορυκτού στο εσωτερικό της Γης, του bridgmanite. Αυτό το ορυκτό, υπό τις συνθήκες ακραίας θερμότητας και πίεσης που επικρατούν στο υπέδαφος, μπορεί να συγκρατήσει πολύ περισσότερο νερό από ό,τι είχε θεωρηθεί μέχρι τώρα. Όταν το bridgmanite στερεοποιείται, το νερό αποθηκεύεται βαθιά μέσα στον πλανήτη.
Τα μοντέλα που αναπτύχθηκαν από τους επιστήμονες υποδεικνύουν ότι η ποσότητα του νερού που φιλοξενούνται στα βάθη της Γης ενδέχεται να είναι συγκρίσιμη με εκείνη των σημερινών ωκεανών. Μέσα από τη διαδικασία της ηφαιστειακής δραστηριότητας, αυτό το νερό επιστρέφει σταδιακά στην επιφάνεια, συμβάλλοντας στη δημιουργία της ατμόσφαιρας και στη διαμόρφωση των ωκεανών, οδηγώντας εν τέλει τη Γη να μετατραπεί σε έναν πλανήτη φιλικό προς τη ζωή.
