Η σκοτεινή πλευρά του gaming: To Dark mode του xplaygr.com αναδεικνύει σκοτεινές θεωρίες γύρω από αγαπημένα video games, προσκαλώντας σε μια νέα ματιά στις ιστορίες που αγαπάμε. Καλώς ήρθατε στη μελανή διάσταση του gaming!
Το Returnal της Housemarque ενσωματώνει επιστημονική φαντασία, δράση και ψυχολογικό τρόμο, προκαλώντας τους παίκτες να ανακαλύψουν τους κρυμμένους του συμβολισμούς.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Selene, μια αστροναύτισσα που καταρρίπτεται στον πλανήτη Atropos, εγκλωβισμένη σε μια αέναη επανάληψη ζωής και θανάτου. Ωστόσο, πίσω από την επιφανειακή πλοκή κρύβεται μια θεωρία που σκιαγραφεί την προσωπική της τραγωδία.
Η “δεύτερη σύγκρουση”, το σημείο καμπής της Selene, δεν είναι απλά ένα φανταστικό γεγονός, αλλά ενδεχομένως το μοιραίο δυστύχημα που τη σημάδεψε.
Ο βρόχος ως ψυχολογική φυλακή
Η Selene βιώνει τον θάνατο επανειλημμένα, με κάθε θάνατο να την υποχρεώνει να ξαναζήσει τον εφιάλτη της. Αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία αποτελεί μια ισχυρή αλληγορία για το πώς η ψυχή αντιδρά μετά από ένα τραύμα, εγκλωβισμένη σε μια κυκλική επανάληψη, ανίκανη να διαφύγει, αναγκασμένη να αναμετράται με τη σύνθεση της μνήμης.
Η “δεύτερη σύγκρουση” επανέρχεται ως ένας καταλυτικός συμβολισμός, ένας ψίθυρος που στοιχειώνει τη Selene μέσα από οράματα και flashbacks. Σύμφωνα με την θεωρία, το πραγματικό συμβάν της ζωής της, ένα τροχαίο της οποίας η τύχη είχε πρωταγωνίστρια την ίδια και το παιδί της, την καταδιώκει αδιάκοπα.
Η γεμάτη θλίψη σκηνή του αυτοκινήτου στο βυθό της λίμνης αποτυπώνει τη σφοδρή έμπνευση της Selene, αντανακλώντας την πιο μαύρη στιγμή της ύπαρξής της.
Το παιδί στο κάθισμα
Η ύπαρξη του παιδιού, που εμφανίζεται ως φάντασμα στον κόσμο του παιχνιδιού, ενισχύει τη θεωρία του ψυχικού βάθους. Η Selene δημιουργεί πλήρη σύμπαντα από ενοχές γύρω από τον θάνατο του παιδιού της, πολεμώντας όχι εξωγήινες δυνάμεις, αλλά την ίδια της τη μνήμη. Αντί να αναμετριέται με τέρατα, αντιμετωπίζει την πιο σκοτεινή πτυχή του εαυτού της.
Η σκηνή στο παιδικό δωμάτιο, φαινομενικά παρεξηγημένη ανάμεσα στα εξωγήινα τοπία, γίνεται η απόλυτη υπενθύμιση της θλίψης που την καταδιώκει. Το σπίτι και οι μνήμες του ενεργοποιούν το τραύμα της, ανεβάζοντας τον ψυχολογικό τόνο του παιχνιδιού.
Η φωνή στο σκοτάδι
Ένα ανατριχιαστικό στοιχείο είναι η φωνή που καθοδηγεί τη Selene. Πολλοί παίκτες υποστηρίζουν ότι αυτή η φωνή είναι η ίδια της η συνείδηση, η εσωτερική της φωνή που της θυμίζει τη μοιραία στιγμή του δυστυχήματος, προκαλώντας της συνεχή βάσανα στο ψυχικό της επίπεδο. Ο πραγματικός εχθρός δεν είναι παρά η μνήμη της.
Το Atropos αναδεικνύεται ως το ψυχολογικό τοπίο μιας γυναίκας παγιδευμένης στην ενοχή της.
Ο θάνατος ως ατελείωτο ταξίδι
Αν αποδεχτούμε αυτή τη θεωρία, το Returnal μετατρέπεται σε μια συγκινητική αφήγηση γύρω από την αδυναμία αποδοχής της πραγματικότητας. Η Selene αποτελεί σύμβολο της ανθρώπινης πάλης με την απώλεια του παιδιού της, καθώς ο θάνατος δεν είναι απλά game over αλλά επαναλαμβανόμενη κατάρρευση του ψυχικού της κόσμου.
Η πραγματική φρίκη του Returnal έγκειται στην ένταση της κατάστασης: Οι παίκτες αντιλαμβάνονται ότι η Selene δεν πρόκειται ποτέ να ελευθερωθεί από τους δαίμονές της. Ο Atropos είναι η διαδικασία της σκέψης της και η “δεύτερη σύγκρουση” είναι η στιγμή που ευθύνεται για τον πιο βαθύ πόνο της.
Η τραγωδία χωρίς λύτρωση
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το Returnal κλείνει χωρίς καθαρτικές απαντήσεις, αφήνοντας τους παίκτες να αναρωτιούνται τι είναι αληθινό και τι όχι. Αυτή η αβεβαιότητα εδράζεται ως το πιο πειστικό στοιχείο της θεωρίας, καθώς η ιστορία εκφράζει μια μη λογική εφιαλτική πραγματικότητα. Είναι ένας εσωτερικός πόνος που είναι δύσκολο να κατανοηθεί από όσους δεν τον έχουν βιώσει.
Ως αποτέλεσμα, το Returnal αναδεικνύεται ανάμεσα στα πιο στοιχειωμένα παιχνίδια της τελευταίας δεκαετίας, όχι απλώς λόγω των μαχών και των εχθρών του, αλλά γιατί μας υπενθυμίζει τη διαχρονικότητα του πόνου και των τραυμάτων που φέρουμε. Μερικές φορές, ο πιο φρικτός εφιάλτης είναι να αναγκάζεσαι να ζεις ξανά και ξανά την ίδια τραγωδία, χωρίς ποτέ να βρίσκεις λύτρωση.










