Η διάρκεια και η ποιότητα μιας ανάμνησης δεν εξαρτώνται από μια στιγμιαία απόφαση του εγκεφάλου, αλλά από μια σύνθετη διαδικασία που εξελίσσεται σε διάφορα επίπεδα. Μια πρόσφατη μελέτη από το Rockefeller University φωτίζει αυτή τη λεπτή ισορροπία, αποκαλύπτοντας πως οι εμπειρίες που επιβιώνουν στον χρόνο υποβάλλονται σε προσεκτική αξιολόγηση και σταδιακή ενίσχυση, διαδικασία που εξαρτάται από τη συνεργασία διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με τα πειράματα που διεξήχθησαν με εικονική πραγματικότητα, ο εγκέφαλος δεν αποθηκεύει πληροφορίες με έναν ενιαίο τρόπο, αλλά ενεργοποιεί διάφορα βιολογικά προγράμματα, το καθένα με τον δικό του ρυθμό. Ο θάλαμος διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην επιλογή των εμπειριών, καθώς διακρίνει ποιες θα μεταφερθούν στον φλοιό του εγκεφάλου, όπου οι νευρικές συνδέσεις ενισχύονται και οι μνήμες αποκτούν θεμέλια σταθερότητας. Αυτή η διαδικασία εδραιώνεται μέσω τριών μορίων που καθορίζουν τη διάρκεια και ανθεκτικότητα κάθε ανάμνησης.
Η εικόνα που προκύπτει ανατρέπει την παλαιότερη, απλουστευμένη αντίληψη ότι η μνήμη εγκαθίσταται αυτόματα και παραμένει στατική. Αντιθέτως, οι μνήμες αποκαλύπτονται ως ζωντανοί οργανισμοί, που εξελίσσονται, μεταμορφώνονται και ενισχύονται με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η νέα κατανόηση ανοίγει καινούριες προοπτικές στην έρευνα των νευροεκφυλιστικών νόσων, όπου η διατήρηση των αναμνήσεων τίθεται στην προτεραιότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για περαιτέρω μελέτες όπως αυτές στα Journal of Neuroscience και άλλες σχετικές δημοσιεύσεις.
