Το Dark mode του xplaygr.com είναι μια συναρπαστική συλλογή άρθρων που ασχολείται με σκοτεινές θεωρίες σχετικά με αγαπημένα παιχνίδια. Σήμερα, ετοιμαστείτε να ανακαλύψετε τις ιστορίες πίσω από τις εικόνες και τους μύθους, καθώς εισερχόμαστε στην σκοτεινή πλευρά του gaming!
Το Dark Souls δεν αποτελεί απλώς ένα παιχνίδι γεμάτο boss fights και δύσκολες προκλήσεις. Αντίθετα, είναι ένα φιλοσοφικό ταξίδι σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν καταρρεύσει.
Μέσα από τις στάχτες των Βασιλέων και τα ερείπια ενός θεοκρατικού κόσμου, αναδύεται μια από τις πιο σκοτεινές θεωρίες που στοιχειώνουν την gaming κοινότητα: μήπως ο παίκτης είναι το ίδιο το σκοτάδι από το οποίο προσπαθούν να απομακρυνθούν οι θεοί;
Η πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Φλόγας και η ανθρωπότητα στο Dark Souls
Ο μύθος ξεκινά με την εμφάνιση της Πρώτης Φλόγας, η οποία αναμόρφωσε τον κόσμο διαχωρίζοντας τον σε αντιφάσεις: ζωή και θάνατο, φως και σκοτάδι. Από αυτή τη φλόγα προήλθαν τα μεγάλα όντα: ο Gwyn, ο Nito, η Witch of Izalith, και ο Furtive Pygmy – ο τελευταίος συνδέεται άμεσα με την προέλευση της ανθρωπότητας.
Σύμφωνα με τον μύθο, οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους το Dark Soul, μια ύλη διαφορετική από τις άλλες Ψυχές των Ισχυρών. Ενώ οι άλλες Ψυχές τρέφονται από τη Φλόγα, το Dark Soul αντλεί τη δύναμή του από το Σκοτάδι, εξελίχθηκε μέσα από αυτό. Αυτή η διάσταση του σκοταδιού είναι καθοριστική: οι θεοί του κόσμου αυτού τρομάζουν το σκοτάδι, όχι γιατί είναι απλώς κακό, αλλά γιατί είναι το αναπόφευκτο που έρχεται όταν εκείνοι φτάσουν στο τέλος τους.
Ο Manus, Father of the Abyss, θεωρείται από πολλούς ως η ενσάρκωση του αρχέγονου ανθρώπου – μια ύπαρξη γεμάτη θυμό, απελπισία και ανεξέλεγκτη δύναμη. Όταν ξυπνά, η δύναμή του εξαπλώνεται, καταβροχθίζοντας πόλεις και αλλοιώνοντας ψυχές. Το Abyss δεν είναι απλώς σκοτεινό. Είναι άτοπο, χωρίς αρχή ή τέλος, πέρα από κάθε κοσμική ισορροπία.
Ακριβώς εκεί βρίσκεται ο παίκτης. Εκεί νικά οτιδήποτε απομένει. Χωρίς ηρωισμό και μεγαλοπρέπεια – με μόνο σιγή και επιμονή. Μήπως, λοιπόν, ο παίκτης δεν είναι η φυσική συνέχεια του Manus; Ή, ίσως χειρότερα: μήπως ήταν πάντοτε ο Manus, σε άλλη μορφή;
Η ψευδαίσθηση της επιλογής στο Dark Souls
Το Dark Souls φημίζεται για το φινάλε του: έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις αν θα αναζωπυρώσεις τη Φλόγα ή αν θα αφήσεις τον κόσμο να βυθιστεί στην Εποχή του Σκότους. Καμία από αυτές τις επιλογές, ωστόσο, δεν παρουσιάζεται ως αναμφισβήτητη καλή. Η Φλόγα, ακόμη κι αν αναγεννηθεί, είναι προορισμένη να σβήσει ξανά. Το Σκοτάδι δεν είναι μια νέα αρχή – είναι το τέλος κάθε κύκλου.
Στο πλαίσιο αυτό, ο παίκτης δεν είναι σωτήρας. Δεν είναι καν εκλεκτός. Αποτελεί το μέσο για να ολοκληρωθεί αυτός ο κόσμος. Οι θεοί είχαν τις ευκαιρίες τους. Οι κύκλοι τους έσβησαν. Το μόνο που μένει είναι το σκοτάδι — που προχωρά χωρίς συναίσθημα, χωρίς λύπηση, χωρίς κατεύθυνση.
Ο παίκτης ως ενσαρκωμένο σκοτάδι
Ο χαρακτήρας που ελέγχεις δεν έχει όνομα. Δεν έχει φωνή. Είσαι Undead, στη συνέχεια Hollow. Χάνεις την ταυτότητά σου όσο προχωράς. Κι όμως, είσαι εσύ που κατατροπώνει θεούς, δαίμονες και αθάνατους βασιλείς.
Η θεωρία υποστηρίζει ότι αυτή η απροσδόκητη δύναμη δεν είναι θεϊκή – είναι απλώς η επιστροφή του σκοτεινού πυρήνα του κόσμου. Ο παίκτης είναι η αργή, σίγουρη δύναμη της διάλυσης. Όχι για να καταστρέψει — αλλά για να επιστρέψει τα πάντα στην απόλυτη σιωπή. Είναι το τέλος που βαδίζει.
Το Dark Souls δεν έχει ήρωες
Σε ένα κόσμο όπως το Dark Souls, κανένας δεν είναι αθώος. Κάθε χαρακτήρας υπηρετεί κάποιο σκοπό, ακόμη και αν δεν το κατανοεί. Η Fire Keeper σου λέει ότι “θα σε οδηγήσει εκεί που πρέπει”. Ο Kaathe και ο Frampt – θεϊκά φίδια, ψεύτες και καθοδηγητές – σε ωθούν προς φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις. Αλλά και οι δύο σε θέλουν ενεργό. Να προχωρήσεις. Να φτάσεις στο τέλος του κύκλου.
Ίσως, ωστόσο, ο κύκλος να μην χρειάζεται πια. Ίσως η φλόγα, όπως επισημαίνει και ο Vendrick στο Dark Souls II, “ήταν ένα ψέμα”.
Και ίσως εσύ — ο ίδιος ο παίκτης — να μην ήσουν ποτέ η λύση. Ήσουν απλά το σκοτάδι που ήρθε να συγκεντρώσει τα συντρίμμια ενός κόσμου που έχει πεθάνει εδώ και καιρό.
