«Αποκαλύφθηκε το νέο «ιπτάμενο laser» του Αμερικανικού Στρατού: Τηγανίζει drones στον αέρα με μία μόνο κίνηση!»

Η εξίσωση του σύγχρονου πολέμου έχει υποστεί δραστικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Φθηνά, αναλώσιμα drones έχουν τη δυνατότητα να προκαλούν σημαντικές ζημιές σε πανάκριβα οπλικά συστήματα. Αντί για μια παραδοσιακή στρατηγική με καινούργιους, ογκώδεις πυραύλους, το Πεντάγωνο εξερευνά καινοτόμες τεχνολογίες, όπως είναι οι αόρατες δέσμες ενέργειας που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός.

Σύμφωνα με πρόσφατες αναφορές από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αμερικανικός Στρατός έχει ήδη δει απτά αποτελέσματα του προγράμματος FUZE. Αυτή η πρωτοβουλία έχει σχεδιαστεί για να επιταχύνει την ενσωμάτωση προηγμένων τεχνολογιών στο πεδίο της μάχης. Στο κέντρο αυτού του νέου δόγματος βρίσκεται η ανάπτυξη οπλικών συστημάτων λέιζερ τοποθετημένων σε μικρά και μεσαία drones, κάτι που μέχρι πρόσφατα φαινόταν αδύνατο.

Το τέλος των αναχαιτίσεων εκατομμυρίων δολαρίων

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Αμερικανικός Στρατός είναι διπλό: οικονομικό και επιχειρησιακό. Στις συγκρούσεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, οι αμυνόμενοι αναγκάζονται συχνά να χρησιμοποιούν πυραύλους αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων για να καταρρίψουν drones που κοστίζουν λιγότερο από ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Αυτή η ανισορροπία κόστους δεν μπορεί να είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα.

Εδώ εισέρχεται η εταιρεία Aurelius Systems, η οποία, δουλεύοντας υπό την ομπρέλα του προγράμματος FUZE, ανέπτυξε ένα ελαφρύ και συμπαγές σύστημα λέιζερ που μπορεί να ενσωματωθεί σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτή η καινοτομία επιτρέπει στα φίλια drones να λειτουργούν ως εναέριοι φρουροί, εντοπίζοντας και εξουδετερώνοντας εχθρικά σμήνη στον αέρα, χωρίς να απαιτείται η δαπανηρή διαδικασία εκτόξευσης βλημάτων από το έδαφος.

Πώς λειτουργεί το «ιπτάμενο τηγάνι»

Η τεχνολογία του λέιζερ δεν βασίζεται στις εντυπωσιακές εκρήξεις, αλλά στη σιωπηλή και χειρουργική ακρίβεια. Το σύστημα εκπέμπει μια συγκεντρωμένη δέσμη ενέργειας η οποία στοχεύει στα ευαίσθητα σημεία του εχθρικού drone. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η δέσμη μπορεί να «τυφλώσει» τους αισθητήρες πλοήγησης, να κάψει τα ηλεκτρονικά κυκλώματα ή να προκαλέσει δομική βλάβη στα πτερύγια, οδηγώντας το εχθρικό drone σε ανεξέλεγκτη πτώση.

Το μέγιστο πλεονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ο λεγόμενος «απεριόριστος γεμιστήρας». Όσο το drone-φορέας διαθέτει ενέργεια, είτε μέσω μπαταρίας είτε καυσίμου, το οπλικό σύστημα λέιζερ μπορεί να πυροβολεί αδιάκοπα. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα στις επιθέσεις κορεσμού, όπου ο επιτιθέμενος προσπαθεί να εξαντλήσει τα πυρομαχικά της αεράμυνας με την αποστολή πολλαπλών στόχων ταυτόχρονα. Ένα ιπτάμενο laserδε διαθέτει ποτέ «σφαίρες».

Το πρόγραμμα FUZE: Η «Silicon Valley» του Στρατού

Η επιτυχία αυτής της τεχνολογίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καινοτόμο φιλοσοφία προμηθειών του Αμερικανικού Στρατού. Το πρόγραμμα FUZE λειτουργεί σε περισσότερο ως ένα επενδυτικό κεφάλαιο παρά ως γραφειοκρατικός μηχανισμός. Στόχος του είναι να εντοπίζει ευέλικτες εταιρείες που έχουν έτοιμες λύσεις και να τις χρηματοδοτεί άμεσα, παρακάμπτοντας τις χρονοβόρες διαδικασίες που συχνά «ρίχνουν» την καινοτομία.

Η περίπτωση της Aurelius Systems είναι χαρακτηριστική: μια μικρή ομάδα μηχανικών κατάφερε να παρουσιάσει μια λύση που οι παραδοσιακοί κολοσσοί της αμυντικής βιομηχανίας αντιμετώπισαν δυσκολίες στην ανάπτυξή της. Η δυνατότητα ενσωμάτωσης τέτοιων συστημάτων σε drones κατηγορίας Group 3 ή και μικρότερα, ανοίγει το δρόμο για τη μαζική παραγωγή «κυνηγών drones» που θα περιπολούν αυτόνομα πάνω από κρίσιμες εγκαταστάσεις ή πεδία μαχών.

Η επόμενη ημέρα στον εναέριο πόλεμο

Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί τη μετάβαση από την παθητική άμυνα στην ενεργητική κυριαρχία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αρκούνται πια στα παραδοσιακά συστήματα μικροκυμάτων (όπως το πρόγραμμα Leonidas της Epirus που επίσης δοκιμάζεται), αλλά επιδιώκουν να μεταφέρουν τη μάχη στον αέρα, όπου γεννιέται πραγματικά η απειλή.