Γράφει ο Γρηγόριος Τσιώτος, Γενικός Χειρουργός, Διευθυντής Α’ Χειρουργικής Κλινικής ΜΗΤΕΡΑ.
Ο Καρκίνος του Παγκρέατος (ΚΠ) έχει αναδειχθεί ως μία από τις πιο επιθετικές μορφές καρκίνου, με σαφή ανοδική πορεία στη συχνότητά του τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, εκτιμάται ότι έως το 2030 θα κατατάσσεται δεύτερος σε θνησιμότητα από καρκίνο σε Δυτικές χώρες.
Η επιθετικότητα των καρκινικών κυττάρων του ΚΠ συγκρίνεται με άλλες μορφές καρκίνου, όπως ο καρκίνος του μαστού και του παχέος εντέρου. Δύο κύριοι παράγοντες συμβάλλουν στην ελάχιστη πρόγνωση του ΚP και επικεντρώνουν τις παγκόσμιες ερευνητικές προσπάθειες:
- Η εμπλοκή κρίσιμων αγγείων γύρω από το πάγκρεας, τα οποία καθιστούν τον καρκίνο συμβατικά «ανεγχείρητο».
- Η καθυστερημένη διάγνωση του ΚΠ, η οποία συνήθως συμβαδίζει με την ανάπτυξη μεταστάσεων πριν αυτή πραγματοποιηθεί.
Εμπλοκή Μεγάλων Αγγείων
Σύμφωνα με μελέτες, περίπου το 40% των ασθενών με ΚΠ παρουσιάζουν εμπλοκή μεγάλων αιμοφόρων αγγείων, καθιστώντας τους «ανεγχείρητους». Ωστόσο, σε εξειδικευμένα κέντρα, όπως η Κλινική ΜΗΤΕΡΑ, οι όγκοι αυτοί μπορούν να καταστούν εγχειρήσιμοι. Με την αφαίρεση του όγκου και των εμπλεκόμενων αγγείων, έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε 102 «ανεγχείρητους» ΚΠ σε εγχειρήσιμους, αυξάνοντας εξαπλάσια τη διάρκεια επιβίωσης τους.
Η ομάδα μας έχει δημοσιεύσει σημαντικά αποτελέσματα σε αναγνωρισμένα αμερικανικά και ευρωπαϊκά επιστημονικά περιοδικά και έχει λάβει διακρίσεις σε διεθνή συνέδρια, όπως το PANCPALS και το REDISCOVER.
Καθυστερημένη Διάγνωση
Ο ΚΠ παρουσιάζει συχνά μη αναγνωρίσιμα συμπτώματα, όπως πόνο στην κοιλιά ή τη μέση, που παραπέμπουν σε ήπιες παθήσεις. Αυτή η «ύπουλη» φύση θα μπορούσε να οδηγήσει σε καθυστερημένη διάγνωση και ανεπαρκή θεραπεία. Σε μελέτη μας με 871 ασθενείς, διαπιστώθηκε ότι η καθυστέρηση στη διάγνωση φθάνει έως και τους 6 μήνες ή και περισσότερο.
Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στους ασθενείς που αναπτύσσουν ξαφνικά Σακχαρώδη Διαβήτη, με το 32% αυτών να εμφανίζουν τα συμπτώματα πριν από τη διάγνωση του ΚΠ. Η έλλειψη ενημέρωσης και εκπαίδευσης στους ιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας μπορεί να είναι καθοριστική.
Η έγκαιρη διάγνωση του ΚΠ είναι κρίσιμη για τη βελτίωση της πρόγνωσης των ασθενών. Η ευαισθητοποίηση των γενικών και οικογενειακών ιατρών για τη σημασία της πρώιμης ανίχνευσης μπορεί να αποδειχθεί κομβικής σημασίας.
