To Dark mode του xplaygr.com είναι μια συλλογή άρθρων που αφορούν σκοτεινές θεωρίες για τα αγαπημένα μας παιχνίδια. Εδώ βλέπουμε τις ιστορίες, κάπως διαφορετικά. Καλώς ήρθατε, στην σκοτεινή πλευρά του gaming!
Το P.T., το «playable teaser» που κυκλοφόρησε η Konami το 2014, παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα πιο τρομακτικά κομμάτια gaming, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν εξελίχθηκε στο πλήρες παιχνίδι που προοριζόταν να γίνει.
Ο διάδρομος του σπιτιού, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, στοιχειώνει τους παίκτες με την αίσθηση ότι βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν εφιάλτη χωρίς έξοδο. Μέσα από αυτήν την ατέρμονη επανάληψη γεννήθηκε μια σκοτεινή θεωρία: ότι το P.T. είναι ένας ενδιάμεσος κόσμος όπου ο δολοφόνος της οικογένειας είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τον θάνατό τους και τον δικό του εφιάλτη για πάντα.
Η παγίδα του διαδρόμου
Το παιχνίδι περιορίζεται σε έναν και μόνο διάδρομο, ο οποίος οδηγεί σε μια πόρτα που πάντα καταλήγει στο ίδιο σημείο. Ο παίκτης περπατά, ακούει ήχους, βλέπει παραμορφώσεις και ζει παραλλαγές του ίδιου χώρου, μέχρι που αρχίζει να νιώθει ότι βρίσκεται σε ένα loop χωρίς τέλος. Αυτός ο σχεδιασμός είναι συμβολισμός. Το P.T. μετατρέπει έναν καθημερινό χώρο σε φυλακή, έναν ατελείωτο κύκλο που δεν οδηγεί πουθενά.
Η θεωρία λέει ότι ο διάδρομος είναι το καθαρτήριο του πρωταγωνιστή, ο οποίος φέρεται να είναι ο πατέρας που σκότωσε τη γυναίκα και το παιδί του. Η αμαρτία του είναι τόσο βαριά που δεν του αξίζει κόλαση ούτε λύτρωση: του αξίζει αιώνια επανάληψη. Ένα σπίτι που ποτέ δεν ησυχάζει, ένα μωρό που κλαίει συνεχώς, μια γυναίκα που εμφανίζεται σαν φάντασμα για να του υπενθυμίζει το έγκλημά του. Κάθε loop είναι μια νέα τιμωρία.
Η παρουσία της Lisa
Η πιο εφιαλτική φιγούρα του P.T. είναι η Lisa, το φάντασμα της γυναίκας που δολοφονήθηκε. Η εμφάνισή της, με το παραμορφωμένο σώμα και τις απόκοσμες κινήσεις, δεν λειτουργεί απλώς ως τρόμος για τον παίκτη. Είναι η προσωποποίηση της ενοχής του πρωταγωνιστή. Κάθε φορά που την αντικρίζει, είναι σαν να ξαναζεί το έγκλημα. Η Lisa δεν είναι εχθρός που μπορείς να σκοτώσεις, αλλά είναι η αιώνια μνήμη της πράξης που δεν μπορείς να αναιρέσεις.
Το γεγονός ότι εμφανίζεται συχνά πίσω σου, ή σε γωνίες που δεν περιμένεις, δείχνει ότι η ενοχή ποτέ δεν είναι μπροστά σου αλλά πάντα σε ακολουθεί.
Ο ατέρμονος εφιάλτης
Το πιο τρομακτικό στοιχείο του P.T. δεν είναι τα jumpscares ούτε οι κραυγές. Είναι η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τέλος. Κάθε φορά που ο παίκτης νομίζει ότι πλησιάζει στην έξοδο, καταλήγει ξανά στην αρχή. Κάθε πόρτα είναι ψευδαίσθηση, κάθε βήμα οδηγεί σε ένα νέο κύκλο. Αυτό είναι το ίδιο το νόημα του καθαρτηρίου: ένας ατέρμονος εφιάλτης όπου η τιμωρία δεν είναι ο πόνος, αλλά η αιώνια επανάληψη.
Η εναλλαγή λεπτομερειών σε κάθε loop — ένα φως που τρεμοπαίζει, ένας ήχος που αλλάζει, ένας καθρέφτης που δείχνει κάτι διαφορετικό — δίνει την αίσθηση ότι το σπίτι είναι ζωντανό. Σαν να παίζει με τον πρωταγωνιστή, σαν να του υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει λήθη, μόνο τιμωρία. Ο διάδρομος είναι ψυχική φυλακή.
Η φρίκη του ανεκπλήρωτου
Το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο είναι ότι το P.T. δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο διάδρομος μένει για πάντα χωρίς απάντηση, χωρίς κάθαρση, χωρίς τέλος. Και αυτή η ατέλεια ταιριάζει απόλυτα με τη θεωρία του καθαρτηρίου. Όπως ο παίκτης δεν βρήκε ποτέ το πλήρες παιχνίδι, έτσι κι ο πρωταγωνιστής δεν θα βρει ποτέ έξοδο. Είναι καταδικασμένος να γυρίζει για πάντα στον ίδιο διάδρομο, να ακούει τις ίδιες κραυγές, να βλέπει το ίδιο φως να σβήνει.
Η Konami μπορεί να σκότωσε το Silent Hills, αλλά άθελά της δημιούργησε έναν από τους πιο ισχυρούς εφιάλτες του gaming. Ένα demo που έμεινε ημιτελές, όπως ακριβώς και η ζωή του πρωταγωνιστή: κομμένη, καταδικασμένη, φυλακισμένη σε έναν κύκλο που δεν θα σπάσει ποτέ. Το P.T. είναι η απόδειξη ότι ο πραγματικός τρόμος δεν χρειάζεται εξηγήσεις ούτε φινάλε. Χρειάζεται μόνο έναν διάδρομο που δεν τελειώνει ποτέ, και μια ψυχή που ξέρει ότι δεν θα βρει ποτέ λυτρωμό.
VIA: Xplaygr.com
