Πώς ένας στόλος από αυτόνομα ρομπότ λύνει ένα σημαντικό πρόβλημα ρύπανσης

Με εκατομμύρια τόνους πλαστικού να καλύπτουν τον πυθμένα της θάλασσας και να προστίθενται περισσότεροι κάθε χρόνο, η πλαστική ρύπανση στους ωκεανούς είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Με αυτή την ποσότητα απορριμμάτων, καταστρέφουμε τους ωκεανούς και τις ακτές της Γης, αλλά λόγω της κλίμακας του προβλήματος, της συνεχιζόμενης προσθήκης πλαστικών και της ύπαρξής τους σε δυσπρόσιτες τοποθεσίες, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ευτυχώς, μπορεί να υπάρχει ελπίδα με τη μορφή ενός αυτόνομου ρομπότ που βοηθά στην αντιμετώπιση αυτού του γιγαντιαίου προβλήματος.

Το έργο, που ονομάζεται SeaClear2.0, είναι μια ομάδα αυτόνομων ρομπότ με διαφορετικές ειδικότητες στον τρόπο πλοήγησης, αναγνώρισης και καθαρισμού της πλαστικής ρύπανσης. Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2023 και θα συνεχιστεί έως τον Δεκέμβριο του 2026. Βασίζεται στην επιτυχία του αρχικού έργου SeaClear, το οποίο ήταν ενεργό από τον Ιανουάριο του 2020 έως τον Δεκέμβριο του 2023.

Αν και τα έργα SeaClear έχουν τεθεί σε εφαρμογή εδώ και πέντε χρόνια, εξακολουθούν να βρίσκονται σε στάδιο συνεχών δοκιμών και καινοτομιών. Η προσπάθεια συγκέντρωσε μια διεθνή ομάδα συνεργατών στον επιχειρηματικό, τεχνολογικό, ερευνητικό και μη κερδοσκοπικό κόσμο από την Κροατία, την Κύπρο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Ρουμανία, την Ισπανία και το Ισραήλ. Προχωρώντας συνεχώς προς τα εμπρός, το έργο SeaClear2.0 ελπίζει να φέρει επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πλαστική ρύπανση στους ωκεανούς μας.

Το ρομποτικό σύστημα του SeaClear2.0 αποτελείται από έξι απομακρυσμένα και αυτόνομα ρομπότ. Αντιμετωπίζει τον ουρανό ένα drone που ονομάζεται SeaHawk, το οποίο βοηθά στον εντοπισμό περιοχών απορριμμάτων. Στην επιφάνεια του νερού βρίσκονται τρία οχήματα επιφανείας χωρίς πλήρωμα. Το πρώτο είναι το SeaCAT USV που μπορεί να είναι τόσο αυτόνομο όσο και τηλεχειριζόμενο. Είναι το κεντρικό σημείο επικοινωνίας και συντονισμού για το έργο που αναθέτει ποια ρομπότ πρέπει να πάνε για καθαρισμό πλαστικού.

Το SeaDragon είναι το δεύτερο USV. Μικρότερο και ελαφρύτερο από το SeaCAT USV, συνεργάζεται στενά με το SeaCAT. Όταν το SeaCAT είναι έτοιμο να ξεφορτώσει τη ρύπανση που έχει συλλέξει, το SeaDragon συνδέεται μαζί του και συλλέγει το πλαστικό. Στη συνέχεια, το SeaDragon πλέει μόνο του στην ακτή για να ξεφορτώσει σε προκαθορισμένες τοποθεσίες. Το τρίτο USV για αυτό το έργο είναι το SeaBee. Αποτελείται από δύο μίνι ρομπότ που ρυμουλκούν ανάμεσά τους ένα δίχτυ το οποίο συλλέγει επιπλέοντα συντρίμμια.

Υπάρχουν επίσης δύο ρομπότ που λειτουργούν κάτω από το νερό. Το Smart Grapple είναι συνδεδεμένο με το SeaCAT και λειτουργεί αυτόνομα, ικανό να χρησιμοποιεί προωθητές για να κινείται υποβρύχια. Μπορεί να αρπάξει πλαστικά απορρίμματα και να τα φέρει πίσω στο SeaCAT. Το τελευταίο ρομπότ είναι το Mini TORTUGA ROV (Remotely Operated Vehicle). Η τεχνολογία ROV έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να πιάσει ένα παράξενο ψάρι με διάφανο κεφάλι. Θα χαρτογραφήσει τον πυθμένα της θάλασσας για να στείλει πληροφορίες στο SeaCAT σχετικά με το πού βρίσκεται το πλαστικό.

Το έργο SeaClear2.0 δεν είναι απλώς να αφήσετε τα ρομπότ στον ωκεανό και να δείτε πόσα μπορούν να καθαρίσουν. Υπάρχει μια στοχευμένη, με επίκεντρο την αποστολή προσέγγιση όσον αφορά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει κάθε περιοχή. Για παράδειγμα, ένα εργαστήριο ενδιαφερομένων στη Μασσαλία της Γαλλίας τον Σεπτέμβριο του 2025 ασχολήθηκε με το πρόβλημα των πλαστικών απορριμμάτων από τον Ροδανό που καταλήγουν στη γύρω θάλασσα και τις ακτές. Ο πυκνός πληθυσμός της Μασσαλίας, τα υψηλά επίπεδα τουρισμού και η έλλειψη ισχυρής υποδομής διαχείρισης απορριμμάτων ήταν όλα τα στοιχεία που επισημάνθηκαν στο εργαστήριο.

Αυτά τα προβλήματα στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ενέργειες που θα μπορούσε να κάνει το SeaClear2.0. Χρειάζεται να γίνει ανάλυση για να προσδιοριστούν οι περιοχές υψηλού αντίκτυπου των απορριμμάτων και ο τρόπος με τον οποίο κινούνται στην πόλη. Για παράδειγμα, το πρόβλημα των ηλεκτρονικών σκούτερ και των ενοικιαζόμενων ποδηλάτων που πετιούνται στο νερό λόγω βανδαλισμών είναι κάτι που μπορούν να αφαιρέσουν τα ρομπότ SeaClear. Υπάρχει επίσης μια μεγάλης κλίμακας προσπάθεια να πιέσει για αλλαγές πολιτικής και λειτουργίας, όπως η βελτίωση των πρακτικών διαχείρισης των απορριμμάτων της πόλης και η μείωση της ποσότητας πλαστικών μιας χρήσης που πωλούνται.

Μέσα από εργαστήρια και δημοσιεύσεις όπως αυτό, το SeaClear έχει τοποθετηθεί όχι απλώς ως ένα καινοτόμο ρομποτικό σύστημα, αλλά μια διεθνής αποστολή που επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση της πηγής του προβλήματος και όχι μόνο του αποτελέσματος. Όταν το SeaClear2.0 τελειώσει στα τέλη του 2026, θα είναι συναρπαστικό να δούμε τον αντίκτυπο που είχε όλη η εργασία. Ειδικά καθώς άλλοι, όπως αυτός ο εφευρέτης που μετατρέπει το πλαστικό σε καύσιμο, εργάζονται ακούραστα για να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα.