Πώς η απίθανη πορεία αυτού του ιδρυτή προς τη Silicon Valley θα μπορούσε να γίνει ένα πλεονέκτημα στη βιομηχανική τεχνολογία

Ο Thomas Lee Young δεν μοιάζει με τον τυπικό σας ιδρυτή της Silicon Valley.

Ο 24χρονος Διευθύνων Σύμβουλος της Διασύνδεσημια startup από το Σαν Φρανσίσκο που χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για να αποτρέψει βιομηχανικά ατυχήματα, είναι ένας λευκός τύπος με προφορά από την Καραϊβική και κινέζικο επώνυμο, έναν συνδυασμό που βρίσκει αρκετά διασκεδαστικό να αναφέρει όταν μυήθηκε για πρώτη φορά στις επιχειρηματικές επαφές. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, τον τόπο της σημαντικής δραστηριότητας εξερεύνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου, ο Young μεγάλωσε γύρω από εξέδρες άντλησης πετρελαίου και ενεργειακές υποδομές, επειδή ολόκληρη η οικογένειά του εργαζόταν ως μηχανικοί, μετανάστες γενιές από τον προπάππο του, ο οποίος μετανάστευσε στο νησιωτικό έθνος από την Κίνα.

Αυτό το υπόβαθρο έχει γίνει η τηλεφωνική του κάρτα στις συναντήσεις με στελέχη πετρελαίου και φυσικού αερίου σήμερα, αλλά είναι κάτι περισσότερο από ένα εξαιρετικό ξεκίνημα συζήτησης. υπογραμμίζει μια διαδρομή που κάθε άλλο παρά απλή ήταν και η οποία θα μπορούσε να υποστηρίξει ο Young δίνει στο Interface ένα πλεονέκτημα.

Ήταν χρόνια στα σκαριά. Από την ηλικία των 11, ο Young προσηλώθηκε στο Caltech με την ένταση κάποιου πολύ μεγαλύτερου. Παρακολούθησε εκπομπές για τη Silicon Valley στο διαδίκτυο, γοητευμένος από την ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να χτίσουν «τα πάντα και τα πάντα» στην Αμερική. Έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να εξασφαλίσει την είσοδο, γράφοντας ακόμη και το δοκίμιό του για την πειρατεία του Roomba της οικογένειάς του για να δημιουργήσει τρισδιάστατους χωρικούς χάρτες του σπιτιού του.

Χωρίς πολύ χρόνο για να αποφασίσει το μέλλον του, επέλεξε ένα φθηνότερο τριετές πρόγραμμα μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στο Ηνωμένο Βασίλειο, σπουδάζοντας μηχανολόγος μηχανικός, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε τα όνειρά του στη Silicon Valley. «Ήμουν συντετριμμένος», λέει, «αλλά συνειδητοποίησα ότι μπορούσα ακόμα να κάνω κάτι».

Στο Μπρίστολ, ο Young προσγειώθηκε στην Jaguar Land Rover, δουλεύοντας σε κάτι που ονομάζεται μηχανική ανθρώπινου παράγοντα – ουσιαστικά ο σχεδιασμός UX και ασφάλειας των βιομηχανικών συστημάτων. «Δεν το είχα ακούσει ποτέ πριν καν γίνω μέλος», παραδέχεται. Ο ρόλος περιελάμβανε τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν τα αυτοκίνητα και οι γραμμές κατασκευής όσο το δυνατόν ασφαλέστερα, διασφαλίζοντας ότι είναι «ψευδές» για ομαλή λειτουργία.

Εκεί, μέσα στη βαριά βιομηχανία, ο Young είδε το πρόβλημα που θα γινόταν Interface. Λέει ότι τα εργαλεία που χρησιμοποιούν πολλές εταιρείες για τη διαχείριση της τεκμηρίωσης ασφαλείας είναι είτε ανύπαρκτα – στυλό και χαρτί – είτε είναι τόσο κολλημένα και κακώς σχεδιασμένα που οι εργαζόμενοι τα μισούν. Ακόμη χειρότερα, οι ίδιες οι διαδικασίες λειτουργίας – τα εγχειρίδια οδηγιών και οι λίστες ελέγχου στις οποίες βασίζονται οι υπάλληλοι για να παραμείνουν ασφαλείς – είναι γεμάτες λάθη, ξεπερασμένες και σχεδόν αδύνατο να διατηρηθούν.

Ο Young πρότεινε την Jaguar να τον αφήσει να φτιάξει μια λύση, αλλά η εταιρεία δεν ενδιαφερόταν. Άρχισε λοιπόν να σχεδιάζει την έξοδό του. Όταν έμαθε για το Entrepreneur First (EF), μια ευρωπαϊκή θερμοκοιτίδα ταλέντων που στρατολογεί πολλά υποσχόμενα άτομα προτού αποκτήσουν έναν συνιδρυτή ή ακόμα και μια ιδέα, ζήτησε ψυχρή παρά το ποσοστό αποδοχής του 1%. Έγινε δεκτός ουσιαστικά να αγωνιστεί.

Είπε στην Jaguar ότι θα πήγαινε σε έναν γάμο στο Τρινιντάντ και θα έλειπε για μια εβδομάδα. Αντίθετα, πήγε στη διαδικασία επιλογής της EF, εντυπωσίασε τους διοργανωτές και την ημέρα που επέστρεψε στο γραφείο, παραιτήθηκε. «Συνειδητοποίησαν, «Ω, άρα μάλλον δεν ήσουν σε γάμο», γελάει.

Στο EF, ο Young γνώρισε τον Aaryan Mehta, τον μελλοντικό συνιδρυτή και CTO του. Ο Mehta, ινδικής καταγωγής αλλά γεννημένος στο Βέλγιο, είχε το δικό του ματαιωμένο αμερικανικό όνειρο. Είχε γίνει δεκτός και στο Georgia Tech και στο Penn, αλλά ομοίως δεν μπορούσε να κλείσει ραντεβού για βίζα κατά τη διάρκεια του COVID. Κατέληξε να σπουδάζει μαθηματικά και επιστήμη υπολογιστών στο Imperial College του Λονδίνου, όπου ανέπτυξε τεχνητή νοημοσύνη για τον εντοπισμό σφαλμάτων πριν κατασκευάσει αγωγούς μηχανικής μάθησης στο Amazon.

«Είχαμε παρόμοια υπόβαθρα», λέει ο Young. “Είναι σούπερ διεθνής. Μιλάει πέντε γλώσσες, πολύ τεχνικός, καταπληκτικός τύπος και τα πηγαίναμε πολύ καλά.” Στην πραγματικότητα, ήταν η μόνη ομάδα στην ομάδα της EF που δεν χωρίστηκε, λέει ο Young.

Περισσότερο από αυτό, σήμερα, μένουν μαζί στη γειτονιά SoMa του Σαν Φρανσίσκο, αν και ρωτήθηκαν για το πώς περνούν τόσο πολύ χρόνο μαζί, ο Young είναι κατηγορηματικός ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα δεδομένου του φόρτου εργασίας τους. «Την τελευταία εβδομάδα, είδα [Aaryan] στο σπίτι για ίσως συνολικά 30 λεπτά».

Όσον αφορά το τι ακριβώς κατασκευάζουν, το βήμα της Interface είναι ξεκάθαρο: χρησιμοποιήστε την τεχνητή νοημοσύνη για να κάνετε τη βαριά βιομηχανία ασφαλέστερη. Η εταιρεία ελέγχει αυτόνομα τις λειτουργικές διαδικασίες χρησιμοποιώντας μεγάλα γλωσσικά μοντέλα, διασταυρώνοντάς τες με κανονισμούς, τεχνικά σχέδια και εταιρικές πολιτικές για να εντοπίσει λάθη που θα μπορούσαν – στη χειρότερη περίπτωση – να σκοτώσουν τους εργαζόμενους.

Μερικοί από τους αριθμούς συλλαμβάνουν. Για μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες ενέργειας του Καναδά, όπου η Interface αναπτύσσεται πλέον σε τρεις τοποθεσίες (η Young αρνείται να κατονομάσει τη μάρκα), το λογισμικό της Interface εντόπισε 10.800 σφάλματα και βελτιώσεις στις τυπικές διαδικασίες λειτουργίας της εταιρείας σε μόλις δυόμισι μήνες. Όπως λέει ο Young, η ίδια δουλειά που έγινε με το χέρι θα κόστιζε περισσότερα από 35 εκατομμύρια δολάρια και θα χρειαζόταν δύο έως τρία χρόνια.

Ένα σφάλμα που ο Young βρήκε ιδιαίτερα ανησυχητικό, λέει, ήταν ένα έγγραφο που κυκλοφορούσε για 10 χρόνια με το λάθος εύρος πίεσης να αναφέρεται για μια βαλβίδα. «Είναι απλώς τυχεροί που δεν συνέβη τίποτα», λέει η Medha Agarwal, συνεργάτης στο Defy.vc, η οποία ηγήθηκε του κύκλου εκκίνησης 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων της Interface νωρίτερα φέτος, με τη συμμετοχή της Precursor, της Rockyard Ventures και επενδυτών αγγέλων, συμπεριλαμβανομένου του Charlie Songhurst.

Οι συμβάσεις είναι σημαντικές. Αφού δοκίμασε αρχικά την τιμολόγηση με βάση το αποτέλεσμα (η ενεργειακή εταιρεία «το μισούσε», λέει ο Young), η Interface υιοθέτησε ένα υβριδικό μοντέλο ανά κάθισμα με υπερβολικό κόστος. Ένα ενιαίο συμβόλαιο με την καναδική ενεργειακή εταιρεία αξίζει περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια δολάρια ετησίως και η Interface έχει περισσότερους πελάτες υπηρεσιών καυσίμου και πετρελαίου που έρχονται στο Διαδίκτυο στο Χιούστον, τη Γουιάνα και τη Βραζιλία.

Η συνολική διευθυνσιοδοτούμενη αγορά δεν είναι απολύτως σαφής, αλλά δεν είναι μικρή. Μόνο στις ΗΠΑ, υπάρχουν κάτι σαν 27.000 εταιρείες παροχής υπηρεσιών πετρελαίου και φυσικού αερίου, σύμφωνα με το συγκρότημα έρευνας αγοράς IBISWorld, και αυτό είναι μόνο ο πρώτος κλάδος που θέλει να αντιμετωπίσει η Interface.

Η άκρη του αουτσάιντερ

Είναι ενδιαφέρον ότι η ηλικία και το υπόβαθρο του Young –πράγματα που μπορεί να φαίνονται σαν μειονεκτήματα όταν πρόκειται για πιο εδραιωμένες βιομηχανίες– έχουν γίνει τα μυστικά του όπλα. Όταν μπαίνει σε ένα δωμάτιο στελεχών με δύο ή τρεις φορές ηλικίας, λέει, υπάρχει αρχικός σκεπτικισμός. «Ποιος στο διάολο είναι αυτός ο νεαρός και πώς ξέρει τι μιλάει;»

Στη συνέχεια, όμως, λέει, παραδίδει τη «στιγμή του wow», εξηγώντας την κατανόηση των λειτουργιών τους, τις καθημερινές ρουτίνες των εργαζομένων τους και πόσο ακριβώς χρόνο και χρήμα μπορεί να τους εξοικονομήσει η Interface. «Μόλις μπορέσεις να τα αναποδογυρίσεις, θα σε αγαπήσουν απόλυτα και θα υποστηρίξουν και θα παλέψουν για σένα», λέει. (Ισχυρίζεται ότι μετά από μια πρόσφατη, πρώτη επίσκεψη στο χώρο με χειριστές, πέντε εργαζόμενοι ρώτησαν πότε θα μπορούσαν να επενδύσουν στη Διασύνδεση, κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα περήφανο, δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα συνήθως «μισούν τους παρόχους λογισμικού».)

Πράγματι, αν και ο Young εργάζεται από το γραφείο του Interface στην Οικονομική Περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, το σκληρό καπέλο του κάθεται σε ένα τραπέζι όχι μακριά από το γραφείο του, έτοιμο για την επόμενη επίσκεψη στο χώρο. (Ο Agarwal προτείνει ο Young να χρησιμοποιήσει λίγο περισσότερο χρόνο στη ζωή του, ενθυμούμενος μια πρόσφατη κλήση όπου ο Young της είπε ότι δεν είχε δει τον ήλιο όλη μέρα.)

Η εταιρεία έχει τώρα οκτώ υπαλλήλους – πέντε στο γραφείο, τρεις εξ αποστάσεως – κυρίως προσλήψεις μηχανικών, συν ένα άτομο που ξεκίνησε μόλις αυτή την εβδομάδα. Η μεγαλύτερη πρόκληση της διεπαφής είναι να προσλαμβάνει αρκετά γρήγορα ώστε να συμβαδίζει με τη ζήτηση, ένα πρόβλημα που απαιτεί από τη μικρή ομάδα της να αξιοποιεί δίκτυα τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ.

Όσο για το τι κάνει ο Young για τη ζωή στο Σαν Φρανσίσκο που ήθελε και ζει τώρα, θαυμάζει πόσο ακριβή αποδείχθηκαν τα στερεότυπα της Silicon Valley. «Βλέπεις ανθρώπους στο Διαδίκτυο να μιλούν για «Ω, πηγαίνεις σε ένα πάρκο και το άτομο που κάθεται δίπλα σου έχει συγκεντρώσει 50 εκατομμύρια δολάρια δημιουργώντας έναν παράφρονα πράκτορα τεχνητής νοημοσύνης». Αλλά στην πραγματικότητα είναι έτσι», λέει. “Σκέφτομαι πίσω πώς ήταν η ζωή στο Τρινιντάντ. Αναφέρω αυτές τις ιδέες στους ανθρώπους πίσω στην πατρίδα τους και απλά δεν με πιστεύουν.”

Περιστασιακά βρίσκει χρόνο για να βγει στη φύση με φίλους – λέει ότι πήγαν στο Tahoe πρόσφατα – και το Interface φιλοξενεί εκδηλώσεις σαν ένα hackathon που έριξαν το περασμένο Σαββατοκύριακο. Αλλά κυρίως, είναι δουλειά, και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς περιλαμβάνει την τεχνητή νοημοσύνη, όπως όλοι οι άλλοι στο Σαν Φρανσίσκο αυτή τη στιγμή.

Κάτι που κάνει τα ταξίδια σε εξέδρες άντλησης πετρελαίου παράξενα ελκυστικά.

Πράγματι, αυτό το σκληρό καπέλο στο γραφείο δεν είναι απλώς μια πρακτική ανάγκη. είναι επίσης δέλεαρ, προτείνει ο Young. Για τους μηχανικούς που έχουν βαρεθεί να κατασκευάζουν «κάποια εργαλεία πωλήσεων B2B χαμηλού αντίκτυπου ή στρατολόγησης», όπως το θέτει ο Young, η υπόσχεση να εγκαταλείπουν περιστασιακά τη φούσκα της Bay Area για να συνεργαστούν με χειριστές στο πεδίο έχει γίνει πλεονέκτημα στρατολόγησης. Λιγότερο από το 1% των νεοφυών επιχειρήσεων του Σαν Φρανσίσκο εργάζονται στη βαριά βιομηχανία, σημειώνει, και αυτή η έλλειψη είναι μέρος της απήχησης, για τον ίδιο και για τους ανθρώπους που προσλαμβάνει.

Μάλλον δεν είναι ακριβώς η εκδοχή του ονείρου της Silicon Valley που πέρασε την παιδική του ηλικία κυνηγώντας από το Τρινιντάντ: πολλές ώρες, έντονη πίεση, ατελείωτες συζητήσεις για τεχνητή νοημοσύνη παντού, που χαρακτηρίζονται από το περιστασιακό ταξίδι σε μια εξέδρα πετρελαίου.

Ωστόσο, προς το παρόν, δεν φαίνεται να τον πειράζει. «Τους τελευταίους μήνες ή δύο μήνες, δεν έχω κάνει πολλά [outside the office]γιατί απλώς υπήρχε τόση ένταση εδώ, με την κατασκευή, τις προσλήψεις, τις πωλήσεις.” Αλλά «αισθάνομαι αρκετά δυνατός», προσθέτει.