Η Σελήνη, αν και δεν διαθέτει ατμόσφαιρα, φαίνεται να έχει μια μοναδική «σχέση» με τη Γη, που διήρκησε δισεκατομμύρια χρόνια. Μια νέα μελέτη προτείνει ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης μπορεί να είναι υπεύθυνο για τη μεταφορά σωματιδίων από την ατμόσφαιρά της στην επιφάνεια του φεγγαριού.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, έχει ανιχνευθεί αφθονία πτητικών στοιχείων στο σεληνιακό ρεγόλιθο, τη λεπτή βραχώδη σκόνη που καλύπτει τη Σελήνη. Αυτή η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε αρχικά με τα δείγματα που οι αστροναύτες του προγράμματος Apollo έφεραν πίσω στη Γη.
Αν και ο ηλιακός άνεμος είναι μια πιθανή πηγή των πτητικών ουσιών, δεν μπορεί να εξηγήσει τα παρατηρούμενα υψηλά επίπεδα, ιδιαίτερα όσον αφορά το άζωτο. Επίσης, μετεωρίτες μπορεί να συμβάλλουν στη μείωση της πτητικής παρουσίας στη Σελήνη. Ωστόσο, η κύρια θεωρία υποδεικνύει ότι η Γη μοιράζεται την ατμόσφαιρά της με τη Σελήνη, αλλά αυτό ίσχυε κυρίως πριν την ανάπτυξη του μαγνητικού πεδίου της.
Η νέα μελέτη, η οποία διεξήχθη από αστροφυσικούς στο Πανεπιστήμιο Rochester, επιχείρησε να εξετάσει αυτή την υπόθεση. Η ερευνητική ομάδα προσομοίωσε δύο σενάρια για την Γη: το πρώτο αφορά τη χρονική περίοδο χωρίς μαγνητικό πεδίο και ισχυρούς ηλιακούς ανέμους, ενώ το δεύτερο έχει να κάνει με τη σύγχρονη Γη, η οποία διαθέτει ισχυρό μαγνητικό πεδίο και ασθενείς ηλιακούς ανέμους.
Τα ευρήματα ήταν εκπληκτικά: η σύγχρονη Γη φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα στην κατάσταση, καθώς ο ηλιακός άνεμος μπορεί να εκτοξεύει φορτισμένα σωματίδια από την ατμόσφαιρα και να τα κατευθύνει μέσω του μαγνητικού πεδίου μας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η μαγνητόσφαιρα της Γης δεν έχει σφαιρικό σχήμα. Αντίθετα, δημιουργεί μια δομή που θυμίζει την ουρά ενός κομήτη, λόγω της πίεσης των ηλιακών ανέμων. Καθώς η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη, εισέρχεται στη «ουρά» του μαγνητικού πεδίου, επιτρέποντας στη σωματίδια από την ατμόσφαιρα της Γης να προσκολλώνται στην επιφάνειά της.
Η πρώτη επαφή με εξωγήινο πολιτισμό θα είναι «θορυβώδης» – Ο λόγος
Προγενέστερες έρευνες είχαν καταδείξει ότι ένας παρόμοιος μηχανισμός μπορεί να ευθύνεται για την παρουσία οξυγόνου στη Σελήνη, που οδηγεί στην παραγωγή νερού και σκουριάς. Αντίθετα με παλιότερα δεδομένα, η διαδικασία αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, έπειτα από δισεκατομμύρια χρόνια, προσφέροντας στη Σελήνη μια συνεχή ροή πτητικών σωματιδίων.
Με αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη Γη επί δισεκατομμύρια χρόνια, η επιφάνεια της Σελήνης λειτουργεί ως ένα «μουσείο» της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας, ενσωματωμένο στη σκόνη της.
Η νέα αυτή μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Communications Earth & Environment, και ανοίγει νέες προοπτικές για την κατανόηση της διασύνδεσης μεταξύ της Γης και της Σελήνης, με δυνατότητες σημαντικών ανακαλύψεων στο μέλλον.
