Στην κατακλυσμένη ζούγκλα της Βόρειας Σουμάτρας στην Ινδονησία, η απόλυτη σιγή ανησυχεί τους δασοφύλακες που φροντίζουν το σπανιότερο είδος πιθήκου στον κόσμο. Η περίπτωση αυτή επαναφέρει στην επιφάνεια σοβαρά περιβαλλοντικά ζητήματα που απειλούν την βιοποικιλότητα της περιοχής.
Ο κυκλώνας Σενιάρ, ο οποίος χτύπησε την περιοχή στα τέλη Νοεμβρίου, προκάλεσε σοβαρές συνέπειες στους τελευταίους ουρακοτάγκους του Ταπανούλι (Pongo tapanuliensis), των οποίων ο συνολικός πληθυσμός εκτιμάται ότι είναι λιγότερος από 800 άτομα προ της καταστροφής. Η κατάσταση αυτή αποτελεί έναν πολύτιμο δείκτη για την υγεία των οικοσυστημάτων της Ινδονησίας.
Οι Ταπανούλι είναι ένα από τα τρία είδη ουρακοτάγκου που επιβιώνουν στα δάση της Ινδονησίας και της Μαλαισίας, οι στενότεροι συγγενείς του ανθρώπου μετά από χιμπατζήδες και γορίλλες. Αυτοί οι πανέBeautiful πιθήκοι ζουν αποκλειστικά σε ένα περιορισμένο δάσος, το οποίο ήδη απειλείται από μεταλλευτικές δραστηριότητες, φυτείες φοινικόδεντρων και παράνομες υλοτομίες.
Η Βόρεια Σουμάτρα δέχτηκε 1.000 χιλιοστά βροχής σε διάστημα μόλις τεσσάρων ημερών, γεγονός που προκάλεσε πρωτοφανείς πλημμύρες και κατολισθήσεις.
Οι ανθρωπογενείς πλημμύρες στην Ινδονησία έχουν ήδη στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 900 ανθρώπους και έχουν καταστρέψει τουλάχιστον 40.000 στρέμματα παρθένου δάσους στη Σουμάτρα, όπως ανέφεραν [έγκυρες πηγές](https://www.theguardian.com) και [BBC](https://www.bbc.com) που επισκέφτηκαν την περιοχή.
Σύμφωνα με προκαταρκτικές εκτιμήσεις που πρόκειται να δημοσιευτούν σύντομα, ο πληθυσμός των ουρακοτάγκων Ταπανούλι μειώθηκε δραματικά, κατά 6,2 έως 10,5 τοις εκατό. Αυτή η απώλεια εντάσσεται στην κατηγορία «επιπέδου εξαφάνισης», περιορίζοντας περαιτέρω την γονιδιακή δεξαμενή του είδους και καθιστώντας το ευάλωτο σε ασθένειες και περιβαλλοντικές αλλαγές.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι οι πρόσφατες πλημμύρες στην Ινδονησία αντιπροσωπεύουν μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές για τους ανθρωποειδείς πιθήκους μετά την έξαρση του ιού Εμπολα που πλήττει τους δυτικούς γορίλες και χιμπατζήδες της κεντρικής Αφρικής τη δεκαετία του 2000. Αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμη και μια ετήσια απώλεια του 1% αυτού του πληθυσμού θα μπορούσε να σημάνει την ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ταπανούλι, οι οποίοι αναπαράγονται μόνο κάθε έξι ή επτά χρόνια.
Οι εκάστοτε τοπικές αρχές και οργανώσεις επισημαίνουν ότι η κατάσταση επιδεινώνεται από την παράνομη υλοτομία και τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που εκθέτουν τα εδάφη στη διάβρωση, δυσχεραίνοντας την ήδη άσχημη κατάσταση. Μόλις λίγες εβδομάδες πριν από τις πλημμύρες, ο [Guardian](https://www.theguardian.com) ανέφερε ότι η μεταλλευτική εταιρεία PT Agincourt είχε ξεκινήσει τη ανέγερση ενός δεύτερου χρυσωρυχείου κοντά στο δάσος των Ταπανούλι.
Τα δύο άλλα είδη ουρακοτάγκου, ο ουρακοτάγκος της Βόρνεο (Pongo pygmaeus) και ο ουρακοτάγκος της Σουμάτρας (Pongo abelii), βρίσκονται επίσης σε κίνδυνο, αν και σε καλύτερη κατάσταση. Ο πληθυσμός του ουρακοτάγκου της Βόρνεο εκτιμάται να είναι γύρω στα 104.000 άτομα, ενώ εκείνος του ουρακοτάγκου της Σουμάτρας αριθμεί περίπου 14.000.
